“Als 23 jarig meisje, zo voelde ik me toen nog echt, kwam ik bij een familiebedrijf te werken. De zoon van de eigenaar werkte er ook. In het begin hadden we nauwelijks contact. Ik vond hem wel aardig, hij bracht mij na een avonddienst weleens naar huis of we dronken samen nog even wat met andere collega’s. Voor mij puur onschuldig.

Op een ochtend, hij had me de avond ervoor naar huis gebracht, stond mijn fiets voor mijn huis. Ik had mijn fiets laten staan op het werk. Ik dacht nog ‘hij bedoelt het vast goed’, maar kreeg er wel de kriebels van dat hij nog bij mijn huis was geweest, zonder dat ik dat wist, gewoon binnen was en waarschijnlijk lag te slapen. Er gebeurden steeds vreemdere dingen en ik werd steeds ongemakkelijker van de situatie.

Op een dag had hij voor het raam van de ruimte waar ik werkte, alle bladeren bij elkaar geharkt en van deze bladeren een hart en de initialen van onze voorletters gemaakt. Het was zó groot, het kon echt niemand ontgaan. Maar niemand zei iets. En ik durfde het niet.

Ik kreeg continue sms’jes, werd als ik niet aan het werk was ook regelmatig door hem lastiggevallen. Op een gegeven moment heb ik alle moed verzameld en hem gezegd dat ik er niet van gediend was, dat ik niet in hem geïnteresseerd was. Doodeng vond ik het. Ik was groen als gras, het was mijn 1e échte baan, hij was 7 jaar ouder én ook nog eens de zoon van de baas! Ergens schaamde ik me ook nog en dacht ik dat ik het zelf had uitgelokt.

Blijkbaar dacht hij dat ik ‘hard to get’ speelde, want hij ging door. Ik bleef zeggen dat ik niet geïnteresseerd was, de sms’jes bleven komen. De seksueel getinte opmerkingen op de werkvloer werden erger. Ik kreeg cadeautjes, die ik helemaal niet wilde. Nog steeds bemoeide niemand zich ermee, terwijl het ook weleens voor de neus van collega’s gebeurde.

Ik denk achteraf dat zij ook bang waren voor hun eigen hachje.. Zoon van de baas hé. Het werk vond ik inhoudelijk leuk om te doen, maar ik kreeg het al benauwd als ik zag dat zijn auto voor de deur stond. Dan wist ik alweer hoe laat het was. En als 23-jarig meisje dacht ik ook dat ik niet zomaar weer een baan had. Tjah, je 1e echte baan.. dan denk je nog zo.

Op een avond liep het volledig uit de hand. Ik was met hem aan het werk. Hij stond achter me en ineens gaf hij me een kus in de nek. Ik zat op een stoel. Het enige wat ik kon was hem een elleboog stoot geven. Daarna ben ik weggerend. Hij rende achter me aan. Uit paniek ben ik per ongeluk een ruimte in gerend waar ik niet verder kon. Hij duwde me op de grond en tilde me vervolgens op. Ik heb alles bij elkaar gegild, en toen liet hij los.

Ik ben weggelopen richting toilet. Hij kwam ditmaal niet achter me aan. Maar verdorie, ik moest nog terug naar de ruimte waar hij was want daar stond mijn tas. Maar dat ik nú wegging stond voor mij vast. Ik besloot nog één keer mijn rug recht te houden en naar binnen te lopen. Daar zat hij, huilend ‘het spijt me zo’.

Ik heb hem genegeerd, heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan. Een paar dagen later heb ik ontslag genomen. Nog steeds niemand die iets zei of doorvroeg…

Een jaar of 2 later heb ik nog eens een sms’je van hem ontvangen: ‘Hé, zag ik jou nou net in de stad?’ Ik had toen pas de moed om via een sms’je te zeggen dat als hij mij nog 1x lastig viel, ik naar de politie zou stappen. Hij reageerde als slachtoffer. Ik moest niet zo doen, het viel allemaal wel mee. Dan ga je zelf ook twijfelen ‘viel het dan echt mee? Stel ik me aan?’ Nee. Want het is nu 13 jaar geleden en ik weet het nog, tot in detail kan ik me de situaties voor de geest halen.”

Neem het voor elkaar op

Gelukkig heeft deze jongedame hier geen trauma van opgelopen. Ze is uitgegroeid tot een mooie sterke vrouw die haar weg weet te vinden in het leven.
Maar destijds zag ze door deze seksuele intimidatie geen andere mogelijkheid dan haar baan, waar ze veel plezier aan beleefde, op te zeggen. Hoe anders had het ook kunnen aflopen? Als je afhankelijk bent van jouw leidinggevende, als iemand macht over jou kan uitoefenen. Als je je baan nodig hebt om te kunnen leven?

Zou de baas een exitgesprek met haar hebben gevoerd nadat ze haar ontslag indiende? En zou ze dan hebben durven zeggen wat de werkelijke reden van haar vertrek was?
En haar collega’s? Ze zagen het en lieten het gebeuren. Zegt dat iets over de cultuur binnen het bedrijf? Neem het voor elkaar op. Dóe iets! Want wie zwijgt stemt toe.

“Nee, hier niet hoor..”

Ik hoor nog wel eens van ondernemers: “Nee, hier gebeuren zulke dingen niet… En als het wel zo is, dan kunnen mijn medewerkers altijd bij mij terecht”. Zou de vader in dit verhaal enig idee hebben gehad wat er zich onder zijn ogen in zijn eigen bedrijf afspeelde? En is het bij deze situatie gebleven?
Het aanstellen van een extern vertrouwenspersoon binnen een (familie) bedrijf is zo gek nog niet.

#voor mij puur onschuldig
#steeds ongemakkelijker
#niemand zei iets
#ik durfde het niet
#moed verzameld
#doodeng
#zoon van de baas
#ik schaamde me
#zelf uitgelokt?
#niemand bemoeide zich ermee
#ontslag genomen
#hij reageerde als slachtoffer