Wat komt er veel los na alle media-aandacht rondom de misstanden bij The Voice of Holland.
Dit verhaal kreeg ik vandaag. Ik las het met gekromde tenen en met pijn in mijn hart….

“Ik moet je eerlijk zeggen dat ik mij op onze werkvloer ook niet altijd even comfortabel voel. Niet iedereen is bewust van de impact van dingen die gezegd worden tegen elkaar, over elkaar of over anderen.”

Met mijn collega’s probeer ik dit bespreekbaar te maken. Ook al doen ze het misschien niet expres en zijn het zeker geen harteloze mensen, dat is precies waar het gebrek aan bewustzijn om de hoek komt kijken.

Naast werk gerelateerde dingen komen er in onze groepsapp ook geinige berichtjes voorbij. Vaak zijn dit grappige plaatjes, denk aan ‘lachen om home video’s’. Helaas komt het ook (te) vaak voor dat er plaatjes uitgezocht worden die in mijn ogen niet meer ‘grappig’ zijn. Suggestieve beelden van seksistische handelingen, mensen met overgewicht of een andere huidskleur dan de onze. Op een gegeven moment werd het me te veel en heb ik aangegeven dat ik (grappen maken om) zulke afbeeldingen niet oké vind. Daar werd ‘lollig’ en niet serieus op gereageerd. Laatst was het weer raak: een reeks ongepaste, onnodige afbeeldingen. Mijn eerdere opmerking is dus niet gehoord. Als klap op de vuurpijl reageerde een collega lacherig: “beter passen we op met zulke plaatjes, anders hebben we weer ruzie met Carolien*”. Ik heb niet gereageerd. Het zit me wel dwars, ook omdat ik het gevoel heb dat ik er alleen in sta en er niets mee gedaan wordt.

Voor mij wordt de drempel groter om een volgende keer als het gebeurt aan te geven dat ik me niet comfortabel voel als er bepaalde dingen gezegd worden. Wel vind ik het belangrijk om mijn grenzen aan te kunnen geven, zodat ik met een prettig gevoel kan werken.

De aflevering van BOOS over The Voice greep me aan. De vrouwen die een gigantische last op hun schouders hebben, door een uitspraak en/of handelen van een ander. De verschillende vraagstukken die ongetwijfeld hun gedachten gekruist hebben: wel/niet mijn mond opentrekken? Wat zijn de gevolgen? Is wegstoppen niet beter, zodat de wond niet meer opengetrokken wordt en ik het hopelijk eindelijk kan vergeten? En dan de grote twijfel: lag het misschien dan toch aan mij? NEE.

Naast de hartverscheurende uitspraken van de moedige vrouwen heerst er bij mij voornamelijk onbegrip over de uitspraken van John de Mol “het moet wel gemeld worden door de vrouwen, anders kunnen we er niets mee”. NEE. Het probleem moet bij de wortels aangepakt worden: bewustwording van (de impact van) woorden en daden, ongeacht geslacht. Wijs elkaar op dingen waarvan we allemaal weten dat ze net iets te ver gingen. Bij niet iedereen glijdt een nare, dubbelzinnige of ongepaste opmerking een uurtje later van de schouders af. Een woord of daad kan levenslange impact hebben. Daarnaast kan en/of wil niet iedereen een moeilijke situatie melden, hoe belangrijk dat in the end ook is.

De uitzending zette me aan het denken over de cultuur bij ons op de werkvloer. Er heerst onwetendheid over verschillende thema’s. Niet weten wat voor impact uitspraken (en nog erger: handelingen) teweegbrengen, op korte én lange termijn. Het geeft me een enigszins angstig gevoel: wat als het bij ons ook een keer zo misgaat?”
*de naam Carolien is gefingeerd.

Grijp in en neem het voor elkaar op

Wat zou het toch mooi zijn als er op de werkvloer nagedacht wordt over het mogelijke effect van berichten en foto’s  in de groepsapp. “Kroegpraat” hoort hier niet in thuis! Geeft als teamleider het voorbeeld en grijp in als je het mis ziet gaan.