Ook ik krijg het regelmatig te horen; “Je kunt tegenwoordig ook niets meer zeggen…”
Op de werkvloer is dit steeds vaker een onderwerp van gesprek. In deze column legt Marcel van Oss heel helder de link naar de kwaliteit van leiderschap.

In de werkomgeving is het belangrijk om te beseffen dat vrijwel alles gezegd kan worden. Echter, de grens wordt overschreden wanneer een opmerking of actie een medewerker kwetst en ervoor zorgt dat diegene zich niet meer veilig voelt op de werkplek.

Deze grens is subjectief en het is mogelijk om, zelfs met alle goede bedoelingen, deze te overschrijden. Dit betekent niet dat de veroorzaker daarvoor altijd gestraft moet worden.

Hoe mooi zou het zijn als de leidinggevende zowel de persoon die de grens overschrijdt als degene die hier last van heeft samen in gesprek kan laten gaan en daarmee de verantwoordelijkheid pakt om de veiligheid op de werkplek te herstellen. Dit vereist wederzijds respect voor elkaars grenzen, oprechte excuses en het nemen van verantwoordelijkheid. En dat vraagt inderdaad nogal wat van de leidinggevende.

Het is ook uiterst belangrijk om te voorkomen dat degene die de grens heeft aangegeven daarvan negatieve gevolgen ondervindt. De doelstelling van het samen bespreken zou immers kunnen zijn dat beide partijen uiteindelijk weer constructief kunnen samenwerken. Dit vergt een cultuur waarin het veilig is om elkaar aan te spreken op gedrag. En daarin hebben we nog een hele weg te gaan.

De campagne van de overheid “met elkaar trekken we de grens” helpt grensoverschrijdende situaties op de werkvloer bespreekbaar te maken. Kijk maar eens op de website voor informatie, hulp en advies.